coś z nudów

Gość

Witam, jestem fanem fantasy. robiąc porządek w śmieciach na kompie znalazłem coś co kiedyś napisałem z nudów. jestem ciekaw opinii osób trzecich. proszę potraktować mnie łagodnie nie uważam że to nie wiadomo co tudzież nie wyobrażam sobie nie wiadomo czego. Jeśli komuś z Was się nudzi, może przeczytać i wyrazić opinię. Pozdrawiam i dziękuję Smile

Piękne nocne niebo nie było naruszone ani jedną chmurą, miliony gwiazd świeciło na niebie delikatnym blaskiem, a lipcowy wietrzyk delikatnie poruszał listkami na skraju lasu. W oddali widać było wioskę. Na pierwszy rzut oka widać było, że ludzie ją zamieszkujący są zupełnie beztroscy. Nie przywykli do niebezpieczeństwa, nie obawiali się żadnego ataku. Mimo późnej godziny bawili się, z karczmy dobiegał hałas nierównych śpiewów i wybuchów śmiechu.
Nad wioską przeleciał wielki, drapieżny ptak. Przemknął na tle nocnego nieba niczym cień. Jedyną dostrzegalną rzeczą były znikające i pojawiające się gwiazdy zasłaniane przez czarne pióra, zbyt szybko jednak by ktoś zwrócił na to uwagę.
Wylądował bezdźwięcznie na polanie pod lasem, a jego ciało spowiły ciemno niebieskie płomienie. Na jego miejsce pojawił się przykucnięty mężczyzna w oblodzonej zbroi. Wyprostował się i rozejrzał. Spojrzał na swoją klatkę piersiową a pokrywająca zbroje warstwa lodu z cichym chrupotem odpadła. Delikatny podmuch wiatru poruszył czarnym płaszczem, rozwiał niebieską mgiełkę spływającą z niego, rozchodzącą się po oszronionej trawie niczym węże.
Zbroja delikatnie błyszczała czernią w promieniach księżyca jakby drwiąc sobie z samego istnienia światła. Ponad ramieniem wystawała rękojeść miecza półtorarocznego z miękkiej czarnej skóry z głowicą w której delikatnie mienił się osadzony szafir.
Wziął głęboki wdech po czym cicho wypuścił powietrze w obłoczku pary. Długo czekał na ten moment. Nie przyszedł tu żeby stać, wyglądać pięknie i groźnie, choć bardzo sobie to cenił.
Nie, dziś miał zapolować. zbyt długo musiał czekać. jednak czekać musiał. Przerwa była niezbędna,
gdyż zrobiło się zbyt niebezpiecznie. kiedy 400 lat temu ludzie założyli zakon Alai'Maar po raz pierwszy jego egzystencja została zagrożona.
Wojownicy Alai'Maar byli jedynymi istotami na świecie, które mogły się równać z nim pod względem szybkości w walce mieczem, siłą magii i determinacją do zabicia przeciwnika.
Na początku sprawiało mu to przyjemność. przez pierwsze 50 lat działalności zakon dostarczał mu rozrywki. Kolejni fanatycy rzucali się do walki. Dość wyszkoleni by nie zginać w ciągu 30 sekund, dość zdeterminowani by dać z siebie wszystko. Uśmiechnął się do tego wspomnienia. Głupcy. Zabijał ich po pięciu, czasem czekał aż zejdzie
się więcej żeby trochę zwiększyć trudność walki. Nigdy jednak nie miał wątpliwości ze zdoła ich pokonać. Nadszedł jednak moment kiedy
pięciu Maarów niemal zdołało go pokonać. zapłacili za to srogą cenę, przez 20 lat tropił i zabijał każdego członka, udało im się jednak na tyle wprawić ze nawet pojedynczo
stanowili zagrożenie. nie miał wyjścia, musiał użyć broni którą oni nie dysponowali. Czasem. miał go tak dużo. w zasadzie nieskończoność, niemądrze było by wiec z niego nie skorzystać. Tak wiec zrobił, zaszył się w swojej puszczy na ponad dwa stulecia czekając aż zakon pomyśli, ze zagrożenie minęło. czekał aż jego postać przestanie budzić strach, patrzył, jak staje się historią, później legendą, mitem, powstrzymał się nawet przed wybiciem wioski w której usłyszał swoje imię użyte jako straszydło na dziecko które nie chciało wrócić do domu przed zmierzchem. zbyt długo czekał. Ale teraz, kiedy zakon również figurował na liście bajek świat stał przed nim otworem.